Eksperyment „Monster Study”. « on: (Sat) 15.02.2014, 20:44:28 ». Eksperyment „Monster Study”. Eksperyment „Monster study” został przeprowadzony przez profesora z Uniwersytetu w Iowa Wendella Johnsona oraz jego studentkę, Marię Tudor, w 1939 roku. Autorzy podzielili dzieci z sierocińca na dwie grupy. Przyczyny kaszlu psychogennego. Do przyczyn kaszlu na tle nerwowym oprócz stresu należy odczuwanie silnych emocji, takich jak gniew czy strach. Kaszel psychogenny może towarzyszyć zaburzeniom nerwicowym, takim jak nerwica natręctw czy nerwica lękowa. Możliwe jest także, że kaszel na tle nerwowym wystąpi w przebiegu depresji. Jąkanie się dzieci - skąd się bierze i co jest przyczyną? Jaki specjalista może pomóc? Jąkanie się dzieci jest zazwyczaj bardzo stresujące dla nich samych i ich rodziców. Przyczyn dziecięcego jąkania może być wiele. Niezależnie od tła problemów z Redakcja Medonet Zdarza się, że pojawia się na tle nerwowym. Chrząkanie dziecka nie powinno być zlekceważone. Permanentne odchrząkiwanie wymaga głębszej diagnostyki. Chrząkanie u dziecka – jakie może mieć przyczyny? Chrząkanie u dziecka zazwyczaj kojarzy się z infekcją górnych dróg oddechowych i jak najbardziej może mieć z nią związek. Mioklonie ( myoclonus) inaczej mimowolne zrywy mięśniowe są krótkotrwałymi, nagłymi napadami padaczkowymi przejawiającymi się raptownym skurczem mięśni – zwykle wszystkich – który może doprowadzić nawet do upadku; często powoduje wytrącenie przedmiotu z ręki, a nierzadko zryw miokloniczny może doprowadzić do urazu. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Specjalista chorób dzieci Opublikowano: 2019-09-12 Użytkownik: Mojej córce 2 tygodnie temu przydarzyło się coś takiego: byliśmy w kinie i zrobiło jej się słabo i gorąco, wyszłam z nią i po jakimś czasie powiedziała że miała dziwne uczucie jakby zapomniała oddychać i się tego wystraszyła. Od tego czasu zdarza się to jej raz dziennie nieraz wcale. Tłumaczę jej że nie ma czegoś takiego że można zapomnieć oddychać. W tym kinie mój partner miał kaszel taki duszący i córka przyznała się że trochę się tym zdenerwowała. Czy takie coś faktycznie może być na tle nerwowym, czy mam zrobić jakieś badania? Dodam że ja od wielu lat zmagam z nerwicą lękową, ale nie spodziewałam się że moją córkę tak szybko to dopadnie (jeżeli to jest to). Moja córka wszystkim się przejmuję i martwi, żeby wszyscy byli zdrowi itp. był czas jakieś pół roku temu że wpadała w straszne furie o byle i w związku z moim związkiem też była świadkiem kłótni i wiem że się tym bardzo przejmowała żebyśmy się nie kłócili. W związku z tym że jak twierdzi zapomina oddychać teraz mi się pyta że może jest chora i to jakaś choroba. Proszę o podpowiedź co robić czy udać się na badania czy do psychologa czy może jakieś leki wyciszające jej podać? Informacje dodatkowe: Na nic ostatnio nie chorowała. Jedynie co to jak miała rok lub 2 miała szmery na sercu i po badaniach wyszło że ma nie pamiętam jak się to fachowo nazywa ale mała dziurkę która z czasem sama się zasklepiła. Jest dzieckiem bardzo aktywnym sportowo. Lekarz: Szanowna Pani, aby móc u córki stwierdzić ewentualne zaburzenia lękowe, najpierw trzeba wykluczyć inne przyczyny zasłabnięcia. Choć w okresie dojrzewania ( a w takim okresie jest teraz Pani córka) dość często zdarza się, że dziewczynkom, zwłaszcza w dusznych i gorących pomieszczeniach, robi się słabo, to jednak trzeba to sprawdzić. Według mnie w Waszej poradni POZ warto byłoby wykonać ekg, jak również badania laboratoryjne, takie jak morfologię krwi, poziom glukozy, żelaza i hormonów tarczycy oraz poziom elektrolitów. Warto byłoby także regularnie przez okres dwóch tygodni mierzyć córce ciśnienie tętnicze i tętno. Jeśli wyniki badań będą prawidłowe, a pediatra w poradni po zbadaniu dziecka nie będzie miał wątpliwości co do stanu jego zdrowia, wtedy rzeczywiście będzie można myśleć o zaburzeniach lękowych i problemie psychologicznym. Dlatego też w takiej sytuacji na pewno będzie potrzebna pomoc psychologa lub psychiatry dziecięcego. Pozdrawiam serdecznie. Zadaj pytanie lekarzowi Jąkanie to zaburzenie płynności mowy, które objawia się wielokrotnymi powtórzeniami sylab, słów lub głosek, jak i ich przeciąganiem lub długimi zawahaniami przy niemożności wypowiedzenia części zdania. Jąkanie się dzieci, nazywane też czasami "zacinaniem się", występuje zazwyczaj pomiędzy 2. a 6. – 7. rokiem życia, kiedy dziecko uczy się mówić. Najczęściej pojawia się jednak w wieku 3 – 4 lat, czyli w wieku przedszkolnym. Problem jąkania się dzieci występuje we wszystkich kulturach i rasach, choć z różnym natężeniem. Przyjmuje się, że problem może dotyczyć około 2,5 proc dzieci poniżej 5. roku życia. Przyczyny jąkania się dzieci Naukowcy nadal nie są zgodni co do przyczyn jąkania się u dzieci. Nie został jeszcze ustalony jeden konkretny czynnik wywołujący to zaburzenie mowy u dzieci. Wśród najczęściej pojawiających się przyczyn jąkania u dzieci wymienia się narażenie na silny czynnik stresowy posiadanie rodzica jąkającego się – prawdopodobna predyspozycja genetyczna ubytek słuchu nieprawidłowe oddychanie długotrwałe problemy emocjonalne: strach, lęk, poczucie winy towarzyszące inne najczęstsze wady wymowy „Zacinanie się” - zależności w występowaniu problemu Częściej jąkanie się dzieci występuje u chłopców, co być może związane jest z odmienną budową mózgu pomiędzy dwoma płciami. Dziewczynki również miewają ten problem, ale występuje on rzadziej, również szybciej zanika. Przyjmuje się też, że jąkanie występuje trzykrotnie częściej u dzieci osób, które same mają problemy z jąkaniem. Nie ma do końca zgody wśród specjalistów, czy jest to zjawisko występujące na tle genetycznym, czy może też wynikać z naśladownictwa zachowań matki lub ojca. Innym czynnikiem mogącym zwiększać ryzyko jąkania się, są rodzice, którzy w za szybkim tempie mówią do dziecka, a do tego używają zbyt skomplikowanych i trudnych słów. Najczęściej mówi się o występowaniu tzw. jąkania rozwojowego. Często dziecko chce bardzo szybko wiele powiedzieć, ale nie ma wystarczająco opanowanej gramatyki i odpowiedniego zasobu słów, co utrudnia mu mówienie. Jąkanie się dzieci na tle nerwowym Bardzo często uznaje się, że za jąkanie się dzieci odpowiadają w dużej mierze nagłe sytuacje mocno stresowe lub stan przewlekłego poddenerwowania albo lęku. Niektórzy specjaliści dodają do tego również okoliczności, gdy dziecko przeżywa silne emocje, ale są to uczucia pozytywne, stanowiące silne bodźce utrudniające mówienie. Niezależnie od przyczyny jąkania, warto postarać się nie stresować dodatkowo dziecka, które ma problem z zacinaniem się. Odradza się poprawianie dziecka, krytykowanie go czy wyśmiewanie. Lepiej unikać zgadywania, co chce powiedzieć oraz zaleceń, aby się uspokoiło czy głęboko oddychało. Najlepiej jest dać dziecku czas i spokój, aby w swoim czasie wypowiedziało to, co jest dla niego ważne. Trzeba zadbać o to, aby dziecko jak najmniej stresowało się jąkaniem, ponieważ może to jeszcze spotęgować jego problemy i lęk przed mówieniem. Leczenie jąkania się dzieci i odpowiednie ćwiczenia W powszechnej opinii najczęściej występujące u dzieci jąkanie rozwojowe powinno ustąpić z czasem samo. Tak rzeczywiście dzieje w dużej liczbie przypadków, ale nie zawsze. Nie zmienia to jednak faktu, że warto udać się do specjalisty, kiedy dziecko zaczyna się jąkać. Przed wizytą zaleca się poobserwować dziecko przez kilka dni lub nawet tygodni, a swoje obserwacje zapisać. Warto zwrócić uwagę, w jakich sytuacjach dziecko się jąka, czy ma problem z określonym słowami, czy jąkanie ustępuje w konkretnych momentach, czy się zwiększa. Specjalistą, do którego należy się udać się, jest logopeda, który zbada dziecko i dzięki wywiadowi spróbuje ustalić przyczynę jąkania i zaproponuje leczenie poprzez odpowiednie ćwiczenia logopedyczne. Przy podjęciu sprawnego leczenia i ćwiczeń, które wykonywane będą nie tylko w gabinecie, ale też i w domu, dziecko może przestać się jąkać już po około 3 miesiącach. Chociaż nie jest to regułą. Warto zatem udać się po pomoc do specjalisty, ponieważ można szybko pozbyć się problemu i zaoszczędzić stresu oraz traumy u dziecka. Czym jest jąkanie? Jąkanie to zaburzenie mowy. Może mieć postać lekkiej niepłynności wypowiedzi, jak i silnych objawów zaburzeń mowy, prowadzących do znacznego utrudnienia komunikacji. Osoba jąkająca się może dotkliwie odczuwać reakcję partnerów rozmowy czy audytorium na niepłynność swojej wypowiedzi – słuchacze mogą bowiem reagować śmiechem czy lekceważeniem, co stwarza ryzyko izolacji społecznej osób jąkających się. Strach przed społecznym odbiorem jąkania powoduje pogłębienie się problemów z mową i koło się zamyka. Źródło jąkania nie jest do końca znane; może mieć na nie wpływ bardzo wiele czynników – nawet takich jak problemy neurologiczne czy predyspozycje genetyczne, jednak przeważnie główną rolę w jąkaniu odgrywa psychika. Jąkanie pojawia się u dzieci, na etapie kształtowania się mowy. W 20% mija samo, a w pozostałych pojawia się również w dorosłym życiu. Jąkanie może być reakcją na trudne wydarzenie – narodziny rodzeństwa, przeprowadzka. Często występuje u dzieci z problemami w nauce i zaburzeniami ruchowymi. Zobacz też: Dziecko u logopedy – logopedyczne badania przesiewowe Objawy jąkania Na objawy jąkania pod postacią załamującej się płynności mowy składają się: bezwolne powtarzanie dźwięków, sylab, części wypowiedzi (ju-ju-ju-jutro), przedłużanie samogłosek i spółgłosek (np. mmmmmmleko), bloki złożone z pauz w wypowiedzi. Częstotliwość pojawiania się powyższych oznak, podobnie jak stopień ich nasilenia, odróżnia zwykłe pauzy i powtórzenia od problemu jąkania. Objawy jąkania wiążą się często z dużym napięciem mięśni i wysiłkiem, włożonym w wypowiedzenie kwestii. Do zachowań wtórnych, wyuczonych należą: nagła utrata kontaktu wzrokowego, poruszanie głową, mruganie oczami, bezwolne stukanie dłonią, niekontrolowane wstawki w wypowiedzi, jak yyy, umm itp. W ten sposób osoba jąkająca się próbuje podtrzymać płynność wypowiedzi, jednak zachowania te stają się z czasem zwyczajowe. Polecamy: Wady zgryzu i ich wpływ na rozwój mowy dziecka Emocjonalny problem Do innych strategii uniknięcia problemu jąkania należą unikanie sytuacji, osób i słów, które mogą powodować problem z wypowiedzią. Jąkanie nie jest tak uciążliwe, gdy osoba jąkająca się mówi w grupie, powtarza cudzą wypowiedź, szepcze, śpiewa, gra na scenie, mówi do zwierząt lub do siebie. Nasilić objawy jąkania mogą sytuacje takie jak wystąpienie publiczne lub rozmowa telefoniczna. Jąkanie generuje dyskomfort i takie uczucia jak zakłopotanie, wstyd, frustracja, poczucie winy i zaniżona samoocena. Leczenie jąkania Prowadzone są terapie jąkania, na których kształtowana jest płynność mowy (stosuje się m. in. ćwiczenia artykulacji, kontrolę oddechu, próbowanie się w hipotetycznie problemowych sytuacjach słownych), a także dające dobre rezultaty grupy wsparcia. Stosowane są również farmaceutyki, jednak ze względu na rozmaite skutki uboczne ich stosowanie jest kontrowersyjne. Tekst opracowany na podstawie artykułu „Jąkanie – ogólny zarys problematyki”. Link do źródłowego artykułu znajduje się tutaj. Podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem Nerwica u dziecka - jak sobie z nią radzić? Współcześnie pojęcie „nerwica” jest używane coraz rzadziej, częściej natomiast określa się je jako zaburzenia lękowe. Ów lęk to fundament, podstawa dolegliwości związanych z nerwicą u dzieci, jednakże współwystępują również inne objawy, które ściśle wiążą się z typem występujących u dziecka zaburzeń, np. bóle głowy, brzucha, uczucie duszności, czy kołatanie serca. O tym należy pamiętać: podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem. Być na bieżąco z relacjami dziecka w stosunku do kolegów z klasy czy rówieśników z podwórka. Pociecha powinna się czuć potrzebna w rodzinie i być samodzielna, dzięki temu poczuje się bardziej pewnie i poradzi sobie z wyzwaniami stawianymi przez otaczający świat. W domu rodzinnym powinna panować względnie atmosfera spokoju. Nie wolno traktować dziecka jak kaleki i wciąż je wyręczać, lub chronić przed całym światem. Nie traktować go również jak kogoś lepszego, tylko tak samo jak innych domowników. Czytaj: Zaburzenia lekowe u młodzieży Nerwica u dzieci - objawy zaburzenia lękowe uogólnione - lęk towarzyszy dziecku przez cały czas, na szczęście o niezbyt silnym natężeniu. Współwystępujące objawy to kłopoty ze snem, obniżenie koncentracji uwagi, oraz ogólne rozdrażnienie. Dotyczyć mogą różnych wydarzeń, np. wizja oceniania przez rówieśników czy niepowodzenie podczas sprawdzianu. fobia społeczna - unikanie kontaktów z osobami nieznajomymi. Strach przed kontaktem z obcą osobą powoduje u dziecka wycofanie, brak chęci nawiązywania kontaktu wzrokowego podczas rozmowy, trzymanie rozmówcy na dystans, w szczególności ten fizyczny, odczucie dużego i silnego dyskomfortu związanego ze znalezieniem się w niewygodnej sytuacji. W skrajnych przypadkach dziecko odmawia wychodzenia z domu, bojąc się kontaktu z innymi ludźmi, jak również może przejawiać pewne zaburzenia mowy - tak zwany mutyzm wybiórczy, który polega na tym, że dziecko, które w domu może mieć dużo do powiedzenia, na zewnątrz nie mówi nic. zaburzenie paniczne - to napady silnego lęku, któremu towarzyszyć mogą problemy ze złapaniem oddechu, spłycony oddech, niemiarowy, problemy z oddychaniem, czy np. znacznie przyspieszone czynności serca, dziecko może komunikować, że czuje się jak przed zawałem serca. Napady pojawiają się zupełnie niespodziewanie, np. w domu, szkole czy w środkach komunikacji miejskiej, a obawa przed kolejnym napadem lękowym jest tak wielka, że może samoczynnie wywalać kolejny epizod paniki. To trochę działa na zasadzie koła zamkniętego, dziecko nakręca się, nie może tego przerwać, nie docierają do niego tłumaczenia najbliższych. zaburzenia obsesyjno-komppsywne (nerwica natręctw) - może wydawać się najbardziej uciążliwa dla otoczenia chorego dziecka, dlatego, że wykonywanie wymuszonych czynności zajmuje nawet większą część doby i zaburza życie całej rodziny i najbliższego otoczenia. Wyróżnić można - obsesje, czyli uporczywe, niechciane, wciąż powracające myśli i komppsje, czyli czynności, których wykonanie na chwilę uspakaja chorego, wycisza. Takie dzieci mogą, np. bardzo często myć dłonie w ciągu doby, przebierać się kilkanaście razy dziennie, ciągle coś przestawiać, ustawiać od nowa, ciągle sprawdzać czy drzwi są zamknięte, czy światło wyłączone, itd. fobie specyficzne - to lęk przed konkretnym przedmiotem lub zjawiskiem. Strach przed pewnymi gatunkami zwierząt, np. owadami czy ptakami, przed lotem samolotem, windą, ruchomymi schodami, czy burzą i grzmotami. Dziecko w takim przypadku unika za wszelką cenę kontaktu z niechcianym bodźcem, który wywołuje strach, a w przypadku kontaktu z nim reaguje silnym strachem, płaczem, drżeniem całego ciała, dziecko ma wtedy ochotę schować się w jakimś bezpiecznym miejscu i przeczekać trudną dla siebie sytuację. lęk separacyjny - malec nie może znieść momentu rozstania z rodzicem, opiekunem, źle się czuje na samą myśl, że dorosły znika mu na chwilę z pola widzenia. Dziecko z tego rodzaju lękiem nie lubi wychodzić z domu, bo to może grozić rozstaniem się z najbliższymi, może również manifestować takie zachowania, jak np.: ból brzucha czy głowy. Zobacz: Zastępczy zespół Münchhausena - kiedy matka jest uzależniona od leczenia swojego dziecka Trichotillomania - jak leczyć niekontrolowane wyrywanie włosów? Leki uspokajające dla dzieci: czy można je podawać? Leczenie nerwicy u dzieci Leczenie nerwicy u dzieci przybiera zazwyczaj różne formy. Stosuje się różnego rodzaju oddziaływania psychoterapeutyczne, np. psychoedukacja, psychoterapia, trening umiejętności społecznych, terapia rodzin, terapia grupowa lub ćwiczenia relaksacyjne. Jeżeli zaś wymienione wyżej metody nie przynoszą zadawalających rezptatów wówczas pozostaje farmakoterapia. U dzieci największe znaczenie odgrywają środki antydepresyjne, a efekt zauważalny jest dopiero po pewnym czasie, wydawane są jedynie przez psychiatrę dziecięcego po wizycie diagnostycznej. To ważne! Nie można podtrzymywać dziecka w przekonaniu, że unikanie czynnika powodującego lęk to dobre wyjście, takie podejście nasila tylko nerwicę. Rodzic musi zawsze być czujny i reagować na różnego rodzaju objawy współwystępujące przy nerwicy, lecz nigdy w sposób paniczny, nieprzewidywalny i nadopiekuńczy. I tak na przykład: tiki nerwowe- trzeba zapewnić maksimum spokoju, a minimum stresu, jąkanie się - należy umieć słuchać, nie podpowiadać dziecku, być cierpliwym, problemy ze snem - rodzic powinien zostać z dzieckiem do momentu kiedy nie uśnie, przytpić go mocno na dobranoc, okazać dużo czułości, przeczytać wesołą, dobrze kończącą się bajkę, moczenie nocne - ma związek z traumatyczną sytuacją-rodzic powinien na bieżąco rozmawiać ze swoim dzieckiem, zawsze wiedzieć jak najwięcej o jego troskach i sukcesach, zaburzenia łaknienia - występują wtedy u dziecka, kiedy chce za wszelka cenę zwrócić uwagę swoich rodziców na swoją osobę, np. czuje się odrzucane, niedowartościowane. Czy artykuł był przydatny? Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań. Jak możemy to poprawić? Nasi Partnerzy polecają NOWY NUMER POBIERZ PORADNIK! Darmowy poradnik, z którego dowiesz się, jak zmienia się ciało kobiety w ciąży, jak rozwija się płód, kiedy wykonać ważne badania, jak przygotować się do porodu. Pobieram > Pobieram Strona Główna Pytania I Odpowiedzi Moje Dziecko Jest Strasznie Nerwowe, Wybuchowe I Złośliwe! 4 odpowiedzi Witam! Mam problem z moim dzieckiem ma 8lat i jest to chłopiec. Jest strasznie nerwowy nie da sobie nic wytłumaczyć wybucha złością i agresją. Jak się zdenerwuje chciałby czymś rzucić albo kogoś uderzyć! I w dodatku jest strasznie złośliwy i robi wszystko na przekór aby człowieka zdenerwować bez względu czy zostaje za mną czy z babcią! Nie wiem jak sobie z tym poradzić i pomyślałam aby udać się do psychologa. Czy to dobry pomysł? Proszę o jakąś rade. Witam! Ważnym jest to, czy syn generalnie jest nerwowym dzieckiem, czy stał się nerwowy od pewnego czasu. Jest to na tyle ważne, gdyż zmiany w zachowaniu dzieci (najczęściej te negatywne) mogą być odpowiedzią na zmiany, które pojawiły się w rodzinie lub w życiu dziecka. Konsultacja psychologiczna jest dobrym pomysłem. Jednym z elementów, które można wprowadzić w życie syna jest tzw. kodeks złości. Jest to zbiór zasad mówiących o tym, co syn może, a czego nie może robić kiedy czuje złość (w celu rozładowania napięcia) . Złość jest emocją, którą należy przeżywać jak każdą inną, nie wolno jej tłumić. Złość nie jest zła. Natomiast należy ją okazywać w bezpieczny i akceptowany społecznie sposób. Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu. Pokaż specjalistów Jak to działa? Szanowna Pani, dopiero teraz otrzymałam informację o pytaniu, więc teraz odpowiadam. Jeżeli nie może sobie Pani poradzić i jest to dla Pani męcząca sytuacja to uważam, że szukanie pomocy i wsparcia jest dobrym pomysłem. Przynajmniej ja bym tak zrobiła. Może też Pani szukać pomocy w książkach i poradnikach polecam Jaspera Julla -"Moje kompetentne dziecko", "Moja kompetentna rodzina" albo Adele Faber i Elaine Mazlich "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły". Może warto zacząć jedno i drugie Trzymam kciuki i życzę powodzenia Gdyby miała Pani jeszcze jakieś pytania proszę pisać Witam serdecznie. Wizyta u psychologa to bardzo dobry pomysł. Z Pani listu wynika, że jest Pani zmęczona i sfrustrowana tą sytuacją, że trwa ona zbyt długo i może się utrwalić - dlatego warto skorzystać z pomocy specjalisty. Dobry psycholog zacznie od zdiagnozowania syna i poszukania przyczyn problemu. Pani opisuje konkretne zachowania - warto dowiedzieć się, z czego one wynikają i co je wzmacnia. Zachowania agresywne u dzieci mogą wiązać się zarówno z zaburzeniami wieku rozwojowego, jak również z mało konsekwentnym i nieczytelnym dla dziecka systemem wychowawczym. Trudno postawić diagnozę tylko na podstawie kontaktu internetowego. Polecam lekturę książki "Sposób na trudne dziecko" i Książka zawiera wiele praktycznych wskazówek na temat postępowania z trudnymi zachowaniami dziecka. I jak najbardziej zachęcam do kontaktu z psychologiem "na żywo". Dzień dobry, zdecydowanie tak, to bardzo dobry pomysł, by udać się na konsultację do psychologa dziecięcego. Dziecko może manifestować w ten sposób poważne trudności emocjonalne, dlatego warto poszukać dla syna pomocy. Pozdrawiam serdecznie Anna Mach - psycholog, psychoterapeutka, dr n. hum. Jestem w związku od 7 lat, od 5 mieszkamy razem. Od dłuższego czasu czuję, że mój partner już mnie nie kocha i nie zależy mu na mnie. Nie wspiera mnie, nawet gdy mówię mu o tym wprost, nie reaguje,gdy jestem smutna, płaczę nocami, jest totalnie znieczulony, mam wrażenie, że jest ze mną tylko z przyzwyczajenia,… W pracy odczuwam silny stres, który przekłada się również na moje życie osobiste. W nocy nie mogę spać i czuję ucisk w klatce piersiowej. Jak sobie z tym poradzić? Twoje pytanie zostanie opublikowane anonimowo. Pamiętaj, by zadać jedno konkretne pytanie, opisując problem zwięźle. Pytanie trafi do specjalistów korzystających z serwisu, nie do konkretnego lekarza. Pamiętaj, że zadanie pytania nie zastąpi konsultacji z lekarzem czy specjalistą. Miejsce to nie służy do uzyskania diagnozy czy potwierdzenia tej już wystawionej przez lekarza. W tym celu umów się na wizytę do lekarza. Z troski o Wasze zdrowie nie publikujemy informacji o dawkowaniu leków. Ta wartość jest zbyt krótka. Powinna mieć __LIMIT__ lub więcej znaków. Specjalizacja Wybierz specjalizację lekarza, do którego chcesz skierować pytanie Twój e-mail Użyjemy go tylko do powiadomienia Cię o odpowiedzi lekarza. Nie będzie widoczny publicznie. Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych osobowych dotyczących stanu zdrowia w celu zadania pytania Profesjonaliście. Dowiedz się więcej. Dlaczego potrzebujemy Twojej zgody? Twoja zgoda jest nam potrzebna, aby zgodnie z prawem przekazać wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o zadanym przez Ciebie pytaniu. Informujemy Cię, że zgoda może zostać w każdej wycofana, jednak nie wpływa to na ważność przetwarzania przez nas Twoich danych osobowych podjętych w momencie, kiedy zgoda była informacje o moim pytaniu trafią do Profesjonalisty? Tak. Udostępnimy wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o Tobie i zadanym przez Ciebie pytaniu. Dzięki temu Profesjonalista może się do niego mam prawa w związku z wyrażeniem zgody? Możesz w każdej chwili cofnąć zgodę na przetwarzanie danych osobowych. Masz również prawo zaktualizować swoje dane, wnosić o bycie zapomnianym oraz masz prawo do ograniczenia przetwarzania i przenoszenia danych. Masz również prawo wnieść skargę do organu nadzorczego, jeżeli uważasz, że sposób postępowania z Twoimi danymi osobowymi narusza przepisy jest administratorem moich danych osobowych? Administratorem danych osobowych jest ZnanyLekarz sp. z z siedzibą w Warszawie przy ul. Kolejowej 5/7. Po przekazaniu przez nas Twoich danych osobowych wybranemu Profesjonaliście, również on staje się administratorem Twoich danych osobowych. Aby dowiedzieć się więcej o danych osobowych kliknij tutaj Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.

jąkanie u dzieci na tle nerwowym